دررفتگی مادرزادی لگن:
دررفتگی مادرزادی لگن یکی از بیماریهای قابل درمان نوزادان می باشد. در نوزادان دختر، نوزادان با تولد بریچ، نوزادان چندقلو و در موارد سابقه قبلی بیماری در خانواده بیشتر دیده می شود.
اشکال دررفتگی مادرزادی لگن:
۱-شکل شایع ناهنجاری است. در ۱/۵ در هر هزار تولد زنده دیده می شود. دو علت عمده می تواند باعث این مشکل شود: یکی شلی مفاصل و دیگری مسائل مکانیکال و فشارهای وارد بر جنین.
این فشارها در ماههای آخر بارداری بعلت افزایش حجم جنین و تنگ تر شدن محیط رحم ایجاد می شود. در نتیجه جمع شدن بیشتر اندام های تحتانی بعلاوه انعطاف پذیری مفاصل سر استخوان ران بتدریج از فضای مفصلی خارج می شود.
۲- شکل غیر شایع آن در ۳ ماهه اول بارداری اتفاق می افتد. این نوع، نوع تراتولوژیک است. اغلب همراه با اختلالات عصبی عضلانی مانند آرتروگریپوز و مننگومیلوسل می باشد.
تشخیص دررفتگی مادرزادی لگن:
تشخیص این بیماری با معاینه فیزیکی و سونوگرافی و رادیوگرافی مفصل ران است.
معاینه فیزیکی:
مهمترین علامت محدودیت ابداکشن (دور کردن) مفصل لگن است. محدودیت باز کردن مفصل بخصوص در موارد یکطرفه مشخص تر است. کوتاهی اندام دررفته ممکن است در ماههای اول تولد خیلی واضح نباشد. در موارد یکطرفه واضح تر است. بعد از راه افتادن کودک، شایعترین علامت لنگش یک یا دو طرفه است. نکتۀ مهم اینست که دررفتگی مفصل ران دردناک نیست. در موارد درد مفصل باید عفونت مفصلی مدنظر باشد و بررسی انجام شود. اگر تست ارتولانی که تست مفصل ران در رفته است مثبت باشد تشخیص قطعی است.
تست ارتولانی:
معاینه کننده ۴ انگشت روی برجستگی بیرونی استخوان ران(تروکانتربزرگ) و شست در ناحیه ترو کانتر کوچک قرار می دهد. هر دو ران به هم نزدیک است. به تدریج هر دو ران را از هم دور می کنیم. اگر سر مفصل داخل حفره بیفتد همراه با صدایی است که احساس میشود.
تست بارلو:
با فشار شست بر روی تروکانتر کوچک ابتدا سر را از حفره بیشتر خارج می کنیم. سپس با نزدیک کردن هر دو مفصل ران، مجددا سر را داخل حفره میبریم.
تصویر برداری:
سونوگرافی بهترین روش تشخیصی در ۴ ماه اول زندگی است. زیرا سونوگرافی قسمتهای غضروفی را بهتر نشان می دهد. اما رادیوگرافی در ۴ ماه اول عمر بعلت غضروفی بودن، سر استخوان ران را به خوبی نشان نمیدهد. بعد از ۴ ماهگی برای تشخیص، از رادیوگرافی استفاده می شود.
درمان:
در ماههای اول تولد درمان با پاولیک هارنس انجام می شود. با این دستگاه، با دور کردن مفصل ران، سر ران را به داخل حفره مفصل حرکت می دهد. در نتیجه به مفصل ران شکل طبیعی می دهد. این درمان تا ۶ ماهگی قابل انجام است. ولی بتدریج با کوتاهتر شدن عضلات نزدیک کننده ران درمان مشکل میشود.
در نتیجه نیاز به جراحی برای آزاد کردن عضلات نزدیک کننده ران داردکه سر داخل حفره بیفتد. این عمل تا ۱۲ ماهگی قابل انجام است. از سن ۱۸ ماهگی به بعد عمل استخوانی لازم است.
این عمل تا ۷-۸ سالگی نتایج قابل قبولی دارد. اما بعد از آن نتیجه خوب نیست.
